Discussiëren, discussiëren, wie zijn best doet, kan het leren!

Hallow Hallow!

Het was hier vandaag maar een grijs dagje hier... Als het in België zo'n weer zou zijn zou je denken 'ik ga snel mijne was binnenhalen', maar hier is dat niet nodig, het regent hier helemaal niet! Ik wou bijna schrijven gelukkig niet, maar dat ga'k niet doen. Het is wel fijn voor mij dat het hier niet regent, maar op zich denk ik wel dat regen welkom zou zijn voor de mensen hier. Mijn ouders vertelden me dat ze een hongersnood voorspellen voor deze zomer, hier in het noorden van Senegal en de omliggende landen. Ik hoop alvast dat het niet zo ver komt... Sommige mensen hebben hier al zo weinig... Soms vind ik het wel moeilijk als er Talibé-kindjes komen bedelen, ik geef hen geen geld want ja als ik er eentje geld geef, moet ik de andere ook geld geven, daarbij hou ik zo het systeem in werking, maar ik vind het zo erg om de wanhoop in hun ogen te lezen. Die kinderen kijken naar een uitzichtloze situatie...

Vandaag bezochten wel, puur toevallig, een centrum dat zich ontfermd over zo'n kinderen die op straat leven. We waren eigenlijk het voetbalterrein gaan opzoeken om te zien of we daar onze 'teambuildingsactiviteit' konden doen met de cadetten. We waren wat een het kijken op het veld, toen we plots zagen hoe er iemand naar ons zwaaide. Hij vroeg of wij de stagaires waren, maar we legden uit wat we daar deden. We kregen dan ook een rondleiding in het gebouw. Wat ik daar zag vond ik werkelijk fantastisch! Ik hoop dat er tweedejaarsstudenten zijn die dit gaan lezen, want het lijkt me echt een superstageplaats! (Waarmee ik niet zeggen wil dat TFC dat niet is, integendeel!! Ik ben blij met mijn voetballerkes!

). Het project dat we vandaag bezochten heeft een heel aantal 'mobiele krachten' die de straat optrekken om met kinderen en jongeren op straat te gaan babbelen. Ze proberen deze kinderen van de straat te halen en hen eerst op te vangen in 'de leefgroep' hier. Ze leren hen aan hoe ze voor zichzelf moeten zorgen, hun was moeten doen,... Er wordt ook veel met de kinderen gepraat met als doelstelling de oorzaak van hun vertrek thuis te acterhalen. vervolgens wordt alles op alles gezet om de banden tussen het kind en zijn gezin weer aan te halen zodat het kind terug naar huis kan gaan. Contextuele begeleiding op en top dus! Het gezin wordt ook daarna nog opgevolgd. Voor de oudere jongeren verloopt het iets anders, zij worden voorbereid op een zelfstandig leven, ze leren een beroep aan en leren zelfstandig te wonen. Het was de eerste keer dat ik echt 'een leefgroep'zag hier in Senegal. Naar wat ik vandaag gezien heb, lijkt dit echt een mooie stageplaats.

Maar dat is niet de enige 'Ortho-geschikte-stageplaats' die ik hier gevonden heb. Vrijdag ging ik langs in het complex, bij Fé, een andere stagaire hier. Daar zijn er ook doven en slechthorenden die hier lessen krijgen. Ze leren kleren maken, koffie maken en verkopen (als ik het goed begrepen heb), en gewoon de dingen die ze in het dagelijks leven nodig hebben. Wat me het allermeeste fascineerde was dat het alfabet hetzelfde is als in de vlaamse gebarentaal! Hoera, ik kon mijn naam spellen! :D Enkele gebaren zijn hetzelfde... Ik voel terug de fascinatie voor gebarentaal opkomen als ik de gasten zie praten met elkaar!

Zij vinden het zelf ook wel fijn dat een Toebab kan gebaren! Alé niet dat ik het echt kan, maar ik kan hier en daar wel een gebaartje doen en dat vinden ze wel leuk. Maar dat is wel te begrijpen, ik vind het ook fijn dat andere mensen hier hun best doen om mijn Frans te begrijpen, ookal s dit soms alles behalve vanzelfsprekend.

Maar eigenlijk, het wordt tijd dat ik eens vertel over mijn titel: discussiëren...

De mensen discussiëren hier graag. Zeker nu, enkele dagen voor de verkiezingen. Elke dag zit er hier wel volk (lees als 30 man) om te discussiëren daarover! Ik vraag mij af wat die al 2 weken lang te vertellen hebben tegen elkaar. Ik weet alleen dat onze gastvader daardoor vergeet om onze frigo te kopen. Dat doet er mij aan denken: onze meloen ligt nog in de frigo van onze gastouders, oeps... Die ligt daar al 3 dagen..

Ik zou eigenlijk nog veel andere dingen moeten vertellen, maar ik voel dat mijn bedje mij nodig heeft (of andersom)... :) dus: fanaanal ak jàmm (bonne nuit!!)

X Gina

Voor de klas staan, zonder klas...

Hallow allemaal!

Eerst en vooral breng ik goed nieuws: We hebben een ventilator!! Jeeeuj!

Het wordt hier elke dag maar warmer en warmer, dus was dat ding zeker welkom!

Voor de rest zal ik even mijn week overlopen:

Maandag en dinsdag, twee dagen om snel te vergeten. Ik had het echt wat moeilijk en besefte dat ik mezelf vorige week wat voorbij gelopen heb. Ik heb een emotionele periode achter de rug en moet mezelf tijd geven om dit te verwerken, het is echter voor mij niet altijd vanzelfsprekend om mijn tijd te nemen voor dingen. Ik stond niet stil bij mezelf, maar ging altijd maar door. Maandag een dinsdag kreeg ik dan eventjes mijn spreekwoordelijke klop. Met een babbel hier en daar én een goeie aflevering van 'Buiten de Zone' raakte ik er weer helemaal bovenop!

Dinsdag deden we in de namiddag ook zelf nog enkele familiebezoeken bij gezinnen waar we al een eerste keer gingen. Dit ging echt heel goed, ik had het gevoel dat de ouders meer vertrouwen in ons hadden en zich ook meer 'opgevolgd' voelden, nu we al een tweede keer langskwamen.

Woensdag was het dan vergadering in Mariste. Om daar naartoe te gaan, moesten we de Carrapide nemen. Naast mij kwam er een vrouw zitten, met een mega-schattig kindje bij haar! Da manneke heeft mij haast heel de rit aangestaard en vond mij zelfs interessanter dan zijn eten (want ja hoor, borstvoeding geef je hier ook in het midden van een overvolle bus!) Ik vond het wel erg schattig, al moet ik toegeven dat zijn schattigheidsgehalte enorm daalde toen hij begon te wenen. Kinderen zijn nog niet echt aan mij besteed, weet ik dan. Enkel en alleen als ze een 'Sound off-knop' hebben, ontvang ik ze met open armen!

Woensdagnamiddag was het training en 's avonds huiswerkbegeleiding. Daar kwamen we aan en zagen dat het sociaal centrum duidelijk al voor andere doeleinden gebruikt werd. Er werd een avond georganiseerd voor mensen die als weeskind opgegroeid zijn. (Toch als ik het goed begrepen heb).

We zagen ook dat de leerkrachten die er moesten zijn, er helemaal niet waren...

Maar dapper als we waren, besloten Lise en ik toch om de les door te laten gaan! We speelden eerst een spel met de kinderen en deelden daarna de groep in twee, ik gaf les aan de leelringen van het eerste en tweede secundair en zij aan die uit het lager. Het zijn twee totaal andere groepen, de jongere zijn echt vrij moeilijk want die kennen nog niet veel Frans, maar we hebben ons plan getrokken! Daar stonden we dan, buiten op een koertje dat wel een gebruikt wordt als toilet, met zo'n ermbarmelijk bord voor onze neus en een groep van 10 kinderen, les te geven (iets waar we uiteindelijk niet voor opgeleid zijn). Ik moet zeggen, in die eerste maand zou ik me doodgeërgerd hebben en gezegd hebben 'wij zijn helemaal geen leerkracht!'. Nu heb ik zoiets: wat we gasten ook kunnen bijbrengen, het kan maar helpen en leerrijk zijn voor hen!

Na de les had ik nog een aantal leuke gesprekken met de gasten. Over wat we nu precies doen van opleiding, waarom we naar Senegal gekomen zijn,of we hier zelf voor gewerkt hebben enz... Het was echt een fijn gesprek en het maakte me best goedgezind nu ik merk dat de band met de gasten steeds beter wordt!

Vandaag hebben we de bibliotheek van het sociaal centrum opgeruimd, en de boeken wat geordend enz. Dat moest ook eens dringend gebeuren en we hopen om de gasten van de huiswerkklas binnekort een boekopdracht te geven, dus dan moeten we natuurlijk zelf wel op de hoogte zijn van alles wat de bibliotheek kan bieden.

En vanaf dan heb ik gewerkt voor school, en nog gewerkt, en nog wat gewerkt en toch lijkt het einde nog niet in zicht... Zucht!

Ik zal dan maar wat gaan voortwerken zekers?

Groetjes! x Gina

Drijven in het zout en het eten van fruitsla = weekend!

Hallow Hallow,

Het is nog niet zo lang geleden dat ik een blogbericht schreef, maar toch hou ik jullie nu al terug op de hoogte van alle gebeurtenissen hier! Is het niet dat ik kei moe ben, op mijn bed lig en echt geen zin heb om voor school te werken... Dan maar wat facebook en blogberichtjes schrijven!

Gisteren begon ons weekend! We stonden vroeg op, nadat ik superslecht geslapen had weliswaar, en we vertrokken naar Lac Rose, we wisten ongeveer hoe we moesten gaan, welke busjes enz...

Toch, we stonden op onze straat te wachten op een wit busje met nummer 67... Dat zagen we helaas niet passeren, wel veel nummer 51 maar dat hadden we niet nodig, dachten we altans.

We besloten maar snel op de Carrapide te springen en naar de boutou Pikine te rijden, dat is zowat het grootste, drukste punt van Pikine waar al die busjes, bedelaars en uitlaatgassen zich verzamelen! Een helse drukte, maar je wordt er gauw aan gewoon (we zijn hier dan ook al een maand en half!). Daar vonden we een busje met 'Keur Massar' (waar we naartoe moesten). Bleek dit plots toch nummer 51 te zijn, maar ja, we stapten nu wel op aan het vertrekpunt, dus plaats verzekerd! De rit duurde lang, maar was best aangenaam, er was iets meer plaats dan in een carrapide, gelukkig!

Eens aangekomen in Keur Massar begonnen echter de ergernissen, we wisten niet dat we hier nog een busje moesten nemen en lieten ons wat ompraten door één of andere gladde Senegalese kerel. We zouden met hem meerijden in zijn klandoo (soort taxi dat eigenlijk niet echt een taxi is, maar wel goedkoop mensen vervoert). Bleek dathij eigenlijk in een garage aan het wachten was op stukken voor zijn auto... Maar we zijn dan toch maar vertrokken zonder, achja, zo een belangrijk stuk zal het dan ook weer niet geweest zijn!

Hij voerde ons tot aan Lac Rose... Daar hadden we zeker geen parelwitstrand verwacht, maar toch wel wat meer strand als hetgeen dat we eerst zagen... Al kon ik er mij wel tevreden mee stellen. We gingen in het water, waar je, door het hoge zoutgehalte bleef drijven!! Echt cool hoor!

Daarna lagen we nog wat aan het zwembad en keerden we terug, ditmaat wél met het normale busje, waar je trouwens het zand door de in-elkaar-geknutselde-bodem, kon doorzien!

Maar ik zat best comfortabel en keek de hele rit om me heen. Zo een verschil met het drukke Pikine. Ik zag op een gegevn moment koeien, deze waren lekker papier aan het eten, erg voedzaam!

Ma bon, geen vragen bij stellen, het is beter dan niets te eten hebben allesinds.

Gisterenavond dan nog even achter de veren van onze familiebegeleidster gaan zitten, morgen moeten we echt beginnen met huisbezoeken!

Bij haar thuis werd ik echter overvallen door één of andere nonkel die me zo mooi vond en meteen met me wou trouwen, dat gebeurd wel vaker maar meestal raak ik snel van hen verlost, deze gaf het echter niet op waardoor ik het huis wel moest uitlopen om ervan af te geraken! Fjoew! Ik denk dat ik daar eventjes niet meer ga passeren! ;)

Dan zijn we maar vroeg in ons bedje gekropen want deze ochtend was het training. Om 7 uur moesten we opstaan! Het allereerste wat we zagen wat de bereiding van het feestmaal voor een trouwfeest in de straat... Wel het vroegste stadium van deze bereiding, namelijk het slachten van de koe. Gelukkig ben ik wel wat gewoon om te zien, anders zou me dat niet zo goed bevallen denk ik! Man man man... Dan maar richting bakker! Daar werden we achtervolgd door één of andere kerel die me verschrikkelik ambetant maakte! We probeerden hem af te wimpelen maar hij is ons gevolgd tot in het stadion! Daar ging mijn tot-nu-toe-nog-niet-zo-erge-ochtendhumeur...

Bon, na de training was het dan themamoment voor de kinderen over fair play, maar ik was zo moe!!! Ik was blij als het gedaan was!

Dan maar snel naar huis, een lekker broodje met Belgisch beleg en fruitsla!! Dit in combinatie met een voetbadje, een lekker zonneke... Aaah weekend! Weer de batterijtjes opladen voor de rest van week!!

x Gina!

Ik ben GEEN ochtendmens!

Zoals de titel al duidelijk maakt ben ik al een aantal dagen met een slecht humeur opgestaan... Alé niet zozeer opgestaan, maar door een gebeurtenis is de ochtend (de moment waarop ik het minst verdraag en ultragevoelig ben voor lawaai en ergernissen) liep de vaak een groot deel van de dag slechtgezind rond...

Gisterenochtend had één van ons, per ongeluk de deur gesloten toen ons gastmoeder buiten stond. Die was aan het bellen aan de deur maar geen van ons wist dat wij een bel hadden! Ik dacht gewoon dat het telefoon was! Ze was ook aan het roepen, maar ik zat in de badkamer dus ik hoorde dat helemaal niet! Ik heb die nog nooit zo kwaad gezien, zo roepen en tieren, maar ik kon er helemaal niks aan doen... Man man man, mijn humeur stond vast voor de rest van de dag!

Deze ochtend weer zoiets, had ik mijn kleertjes gisterenavond in een waterbassin gedaan om te laten weken, plots had onze bon deze leegegoten deze ochtend. Aangezien dit mijn allereerste ontdekking was vandaag, zorgde het weeral voor een slecht humeur! Voeg daarbij ook nog een het feit dat we geen ontbijt hadden want vreemde mannen hadden ons brood opgegeten en 'aaargh'... Achjah, komaan Gina, verman je!

Nu al mijn frustraties getypt zijn, kan ik ook nog zeggen wat we voor de rest gedaan hebben: véél...

Dinsdag hebben we vergaderd en wat voor onze stageverslagen gewerkt.

Woensdag hebben we weeral vergaderd en moest ik wachten tot 4 uur vooraleer we eten hadden... Ik leerde dan ook dat 'khiff' het wolof woord is voor honger!!

's avonds was het dan ook nog huiswerkbegeleiding, dat was best leuk, ik heb me bezighgehouden met Engels les te geven aan twee meisjes..; Jawel hoor, u leest het goed, Gina gaf Engelse les!! Het was gelukkig nog op mijn niveau; tellen tot 20 en een aantal woordjes zoals shop, market, hospital... Hun uitspraak van het engels hier is verschrikkelijk... Ik hoop dat ik de meisjes iets heb kunnen bijbrengen!

Na de huiswerkbegeleiding waren we echt alle twee (Lise en ik) doodop... We hadden nog net voldoende fut voor een gezelschapsspelletje.

Gisteren hebben we de hele dag pannekoeken gebakken voor het afscheidsfeestje van Griet. Zij vertrekt deze avond terug naar België. Die avond zijn we, na het feestje, nog iets gaan drinken en eten waarna ik moe maar voldaan, toch mijn bedje in kon kruipen... Al lukte het me niet meteen om te slapen, het is hier serieus aan het opwarmen, tot 30-35° en ook 's avonds blijft het dus warm... Hoog tijd om een ventilator te gaan kopen!!

Tot gauw!

x Gina

Ik ben er weer!

Hallo allemaal,

eerst en vooral wil ik iedereen bedanken voor de steunberichtjes, mailtjes,... Het was erg lief!

Ik ben heel blij dat ik een weekje thuis heb kunnen vertoeven om samen met de familie afscheid te nemen. Ondanks de minder leuke reden waarom ik in België was, deed het me wel deugd om eens een weekje op het gemak te zijn en ik heb echt genoten van kleine dingetjes. Een wandeling met de hond, samen met de mama of papa iets doen, een bezoekje aan de familie... De week ging snel voorbij...

Zaterdag was het dan weer tijd geworden om mijn valies terug te vullen om naar Senegal te vertrekken, en of ik ze gevuld heb! Twee maal 22 kilo! Van deze 22 kilo was meer dan de helft eten en drank! Ik heb mijn vriendjes hier eens goed bevoorraad met een portie Belgische spagetti (met varkesngehakt, njam njam!), lekkere paaseitjes, chips en nog veel ander, Belgisch lekkers !! Ik toverde hiermee hun glimlach op hun gezicht, mission accomplished!

De vlucht verliep vlot, in het eerste gedeelte (Brussel - Lissabon) zat ik naast een oudere, sypathieke Brazilliaanse vrouw. Ik sloeg een babbeltje met haar en haar gezelschap was erg aangenaam. Op de luchthaven van Lissabon wenste ze mij nog een goede stage en namen we afscheid. Op naar de volgende vlucht! Deze bracht ik door aan de zijde van twee, oudere Zwitsers. Ze kwamen voor hun werk naar hier en zouden de bevolking van Saint-Louis aanleren om een waterpomp te bouwen, ook met hen een interessante babbel dus!

Dan kwamen we aan in Aeroport Leopold Sedar Senghor... De eerste keer was er véél volk aan het aanschuiven voor de douane... Nu was NOG MEER VOLK! Zucht... Gelukkig ken ik het Senegalese systeem van voorsteken al een beetje en ging het toch wat sneller dan die eerste keer... Ook mijn bagage kwam al snel van de band rollen dus ik was tevreden.

Wanneer ik buitenkwam zag ik mijn gastouders en Lise al staan zwaaien, eerlijk gezegd was ik echt wel blij dat ik hen zag, ik voelde me toch niet helemaal op mijn gemakje, zo helemaal alleen...

Eens terug op Tally Icotaf was ik weer klaarwakker, al was het drie 's nachts, ik leek wel een waterval van woorden! Ik kon maar niet zwijgen... Al zullen mensen die mij goed kennen, dit wel herkennen... :)

Zondagochtend voelde ik dan even een klopje komen. Ik voelde dat het toch moeilijk zou worden om mij weer aan deze cultuur aan te passen en ik werd er wat 'down' van... Ik had geen zin om mensen echt op te zoeken en was ook er blij dat wij niet te veel bezoek kregen... Gewoon een lui-lekker-dagje doorgebracht op het dak, daar was ik meer dan tevreden mee!

'S avonds dan ook de lekkere spagetti, njammie!

En dan: ons bedje in!!

Vandaag vergezelden we Fé naar haar stageplaats en terug en brachtten we een bezoekje aan Tchallang, madame Bourgi (van het sociaal centrum, pappillon bleu (een schooltje voor kinderen met een handicap), Ndèye (de familiebegeleidster) en gingen we terug naar huis.

En dan begon ik dit berichtje te typen

...

Ziezo, nu weten jullie ook weer hoe het hier met mij gaat! Vele groetjes en tot binnen 3 maandjes!! xx

Onverwacht afscheid

Gisteren kreeg ik telefoontje uit België met slecht nieuws.

Mijn grootvader is geheel onverwacht overleden.

Toen ik het nieuws hoorde, kon ik het moeilijk geloven en kon ik ook niet nadenken over wat ik nu precies wou doen.

Nadat ik tot rust gekomen was, heb ik besloten toch terug naar België te keren om afscheid te kunnen nemen en dit even te verwerken met de familie. Ik vlieg deze nacht terug naar België waar ik tot 3 maart zal blijven. Op 4 maart kom ik terug naar Senegal om mijn stage verder te zetten.

x Gina

Over verloren lopen, wegdraaien en vergaderen!

Ondertussen is er weer bijna een weekje gepasseerd!

Blijkbaar is Senegal ook weer volop in het nieuws met de manifestaties, maar om even te verduidelijken, als ik zelf hier niet naar het nieuws zou kijken, zou ik het niet eens weten dat het hier zo onrustig was!

Maar bon: ik proberen om de voorbije week, per dag kort samen te vatten wat ik allemaal gedaan heb! :)

Woensdag was er de eerste keer familiebezoek, van een vuurdoop gesproken! Mocht ik daar meteen zelf beginnen vragen te stellen zonder te observeren,... Ik wist natuurlijk niet goed wat ik moest doen, maar probeerde me toch uit de slag te trekken en dat is me nog goed gelukt ook! Wegingne telkens maar 5 minuutjes in een gezin langs om even kort te weten hoe het kind zich thuis gedraagt en of er bepaalde problemen ofzo zijn. Van het korte bezoekje wordt er dan een verslagje gemaakt en dan..; Goh ja, dat weet ik eigenlijk niet goed. Ik heb in alle geval tijdens de grote vergadering op maandag (ik loop even vooruit op de zaken) voorgesteld om een vergadering te houden om de informatie over de familie- en schoolbezoeken uit te wisselen met het team en de problemen beter te bespreken. Ook het voorstel om een soort dossier (handelingsplan) te maken, werd goed onthaald door het team. Dit zouden we zeker willen opstellen voor de kinderen in de huiswerkbegeleiding, zodat er meer continuïteit is en de lessen echt op hun niveau zijn... Maar dat zijn dus toekosmtplannen!

Donderdag hebben we weer flink voor eindwerk en stage gewerkt! Maar na zo'n heel dagje binnen zitten, hadden we wel nood aan een goede portie Senegalese zon en dan nog liefst ook wat natuur en rust... Kortom Park de Hahn, leek ons de enige optie! :) We namen de taxi naar ginds, en deze zette ons af aan de hoofdingang. Deze ingang was ons echter nog onbekend, maar we waagden het erop! We stapten en stapten en kwamen een pijl tegen, 'Park en zoo' naar links. Iets in mij (mijn coördinatiegevoel waarschijnlijk) vertelde mij dat de pijl niet bepaald te betrouwen was, maar bon we besloten toch maar flink de wegwzijzers te volgen. Zo kwamen we op een soort autokerkhof, maar dapper als we waren, stapten we verder! We botsen al gauw op een muur, maar zagen dan sporen van autobanden. ik dacht bij mezelf 'een auto moet ergens naartoe rijden' dus volgden we de sporen... Tot deze plots ophielden... Ik vraag me nog steeds af naar waar die auto dan plots moet gegaan zijn, maar daar zal waarschijnlijk wel een logische, Senegalese verklaring voor zijn! We besloten om de hele weg terug te doen, tot aan de pijl en dan mijn coördinatiegevoel te laten spreken en de andere kant op te gaan dan de pijl aanwees, en ja hoor, nog geen 200 meter verder, zagen we het park en de zoo... Daar genoten we nu wel des te meer van een lekker bissapje en boye!

Moraal van de dag 'volg je eigen weg!!'

Vrijdagochtend gingen we Mdm Bourgi opzoeken. Zij zal mij begeleiden gedurende mijn stageen dat zie ik helemaal zitten! Ze verwezenlijkt heel veel in het sociaal centrum hier in Pikine, ze doet dit ook grotendeels alleen! Ze lijkt mij enorm veel ervaring te hebben met het werken met families, dus ik zie het helemaal zitten !Er was maar één klein minpuntje aan het gesprek, de lamp op Mdm Bourgi's bureau maakte de hele tijd een verschrikkelijk geluid waardoor ik de hele dag met hoofdpijn opgezadeld was!

Na het gesprekje gingen we snel iets eten en deden we nog familiebezoeken. Deze duurden iets langer dan voorzien, dus zouden we iets te laat op de huiswerkklas aankomen... Wat we daar echter zagen maakte me wat boos... Onderweg naar het centrum kwamen we namelijk de jongeren tegen op straat, ze vertelden dat er geen leerkracht was en daardoor maar terug naar huis gingen. We overtuigden de gasten om toch met ons mee te komen. Dat vond ik fantastisch! Ik zag hoe sommigen twijfelden, want wij konden hen helemaal niet verplichten, toch zijn ze allemaal meegegaan, op eentje na... We lieten ons improvisatievermogen dan ook goed werken en speelden eerst even een spelletje! Daarna begonnen we de lessen door hen te vertellen dat we het aprrecieerden dat ze toch nog naar de huiswerkklas gekomen waren en dat het belangrijk is voor hen dat ze zich goed uit de slag kunnen trekken met het Frans, zeker als ze een grote voetbalspeler willen worden. Tijdens dit momentje waren alle gasten muisstil en dat vond ik best even een machtig moment.

Nadien begonnen we met de oefeningen en voelde ik hoe ik mezelf eigenlijk steeds meer aan het uitputten was, ik was doodop, had hoofdpijn, kou en warm tegelijk en ik draaide wat weg... Ik was dus ooh zo blij toen de leerkracht Wiskunde toch aankwam en hij het overnam. Ik ben die avond dan ook vroeg in mij bedje gekropen!

Zaterdag ging het al een stukje beter! Het was weer eerder een rustige dag, het was voetbaltraining en er kwam iemand van de Japanse ambassade een bezoek brengen aan het project. 's avonds kwam alweer mijn hoofdpijn de kop opsteken en dus kroop ik weer op tijd mijn bedje in!

Het haalde echter weinig uit want op zondag stond ik opnieuw op met hoofdpijn. Maar een beetje hoofdpijn zou mij niet tegenhouden om naar het ontbijt van de Belgische ambassade te gaan. Er waren koffiekoeken!! njam njam njaml!! Verder waren er ook wel interessante ontmoetingen hoor, maar de koffiekoene maakten het echt allemaal nog stukken beter!

Spijtig dat ik zoveel wegdraaide en dus constant moet gaan zitten, achjah waarschijnlijk weet ik een beetje van de Lariam, hopelijk wordt het dus snel beter!

In de namiddag kochten we nog een tweepersoonslaken op de markt hier en aten we 's avonds dibiterrie, dit was weeral njam njam!

Maandag was dan weer een lange lange vergaderdag, maar ik zoals jullie aan het begin van het blogbericht konden lezen was het een erg vruchtbare vergaderdag!

Na het vergaderen was het tijd om de familiefiches te typen en ging Lise naar de huiswerkklas.

'S avonds waren we dan uitgenodigd bij iemand van het project om te komen eten... Amai, voor de derde keer: Njam njam njam!! Echt heel lekkere kip, met frietjes, sla en tomaatjes, ajuin (off course!) en brood,.. Hmm! En dan nog eens een mega-fruit-schotel met appeltjes en bananen en mandarinnekes en meloenen... hmmm!! Met een vol buikje kropen we dan maar in bed en droomde ik over mijn grootse Senegalese avonturen!

Tot de volgende! xx

Al bijna 3 weken ter plaatse...

Weer eens een blogberichtje, zodat goed op de hoogte zijn van alle dingen die ik hier meemaak!!

Zondag was het Lise haar verjaardag. Ik ben erg vroeg opgestaan zodat ik samen met Fé (een andere stagaire hier) naar de bakker kon, voor een verassings-ontbijt-op-bed! :) Elk uur gaven we haar ook een klein cadeautje, beginnend met een Belgisch stuk chocolade en eindigend met een Senegalese 'hoofddoek'. Alé geen echte hoofddoek, maar zo'n doekje om te beschermen tegen de zon.

We zijn dan ook naar een privé-strandje gegaan. Daar wast echt wel mooi, mooi strand, geen afval en mooi water. Dat deed wel eens deugd, even uit de drukte van Pikine. Al moet ik eerlijk gezegd toegeven dat ik nog van die drukte ga houden... Alé, zo al die mensen die je aanspreken, soms is dat vervelend, maar het is soms ook wel leuk, je bent hier echt nooit alleen... Ook wonen heel veel mensen van het TFC -project hier in de buurt, daar mogen we dan regelmatig langsgaan an dat is echt fijn.

Maandag waren we de hele dag bezig voor het project, we hebben lang vergaderd en deden mee aan de huiswerkbegeleiding, daar heb ik mij even naast een jongen gezet en hem geholpen met de wiskunde-oefeningen. Ik merkte dat hij het erg moeilijk had met de oefeningen en eigenlijk hoofdzakelijk bij zijn buur keek voor de antwoorden. Ik ben dan maar aan de slag gegaan met het tellen van propjes zakdoeken (het enige wat ik in mijn directe omgeving vond).

Ik kreeg dan een compliment van onze leerkracht dat ik een goede leerkracht zou zijn, en dat is wel leuk om horen!

Ik hoop dat ik dus ook nog even kan blijven helpen bij de huiswerkbegeleiding want ik heb het gevoel dat hoe meer mensen er zijn om zich individueel bezig te houden met de gasten, hoe beter dit voor hen is.

Voor de res heb ik niet zo veel te vertellen, alleen dat ik soms een beetje 'ambetant' ben op onze Bonne. Een bonne is een soort van diesntmeid, die hier het huis kuist, de was doet, helpt met koken,... Ze snapt echter niet helemaal het nut van toiletpapier (ze gebruiken dat hier niet) dus smijt ze dat van ons steeds weg als we het laten staan in de badkamer..) Best een beetje vervelend dus, ook vooral het feit dat ik het haar maar niet kan uitleggen, ze snapt me echt amper, en ik spreek nog geen Wolofs dus is er toch wat msicommunicatie, maar bon, dat zal nog wel beteren :)

Als laatste nog even een samenvatiing: alles gaat hier goed!

Tot de volgende!! xx