Hallo allemaal,

eerst en vooral wil ik iedereen bedanken voor de steunberichtjes, mailtjes,... Het was erg lief!

Ik ben heel blij dat ik een weekje thuis heb kunnen vertoeven om samen met de familie afscheid te nemen. Ondanks de minder leuke reden waarom ik in België was, deed het me wel deugd om eens een weekje op het gemak te zijn en ik heb echt genoten van kleine dingetjes. Een wandeling met de hond, samen met de mama of papa iets doen, een bezoekje aan de familie... De week ging snel voorbij...

Zaterdag was het dan weer tijd geworden om mijn valies terug te vullen om naar Senegal te vertrekken, en of ik ze gevuld heb! Twee maal 22 kilo! Van deze 22 kilo was meer dan de helft eten en drank! Ik heb mijn vriendjes hier eens goed bevoorraad met een portie Belgische spagetti (met varkesngehakt, njam njam!), lekkere paaseitjes, chips en nog veel ander, Belgisch lekkers !! Ik toverde hiermee hun glimlach op hun gezicht, mission accomplished!

De vlucht verliep vlot, in het eerste gedeelte (Brussel - Lissabon) zat ik naast een oudere, sypathieke Brazilliaanse vrouw. Ik sloeg een babbeltje met haar en haar gezelschap was erg aangenaam. Op de luchthaven van Lissabon wenste ze mij nog een goede stage en namen we afscheid. Op naar de volgende vlucht! Deze bracht ik door aan de zijde van twee, oudere Zwitsers. Ze kwamen voor hun werk naar hier en zouden de bevolking van Saint-Louis aanleren om een waterpomp te bouwen, ook met hen een interessante babbel dus!

Dan kwamen we aan in Aeroport Leopold Sedar Senghor... De eerste keer was er véél volk aan het aanschuiven voor de douane... Nu was NOG MEER VOLK! Zucht... Gelukkig ken ik het Senegalese systeem van voorsteken al een beetje en ging het toch wat sneller dan die eerste keer... Ook mijn bagage kwam al snel van de band rollen dus ik was tevreden.

Wanneer ik buitenkwam zag ik mijn gastouders en Lise al staan zwaaien, eerlijk gezegd was ik echt wel blij dat ik hen zag, ik voelde me toch niet helemaal op mijn gemakje, zo helemaal alleen...

Eens terug op Tally Icotaf was ik weer klaarwakker, al was het drie 's nachts, ik leek wel een waterval van woorden! Ik kon maar niet zwijgen... Al zullen mensen die mij goed kennen, dit wel herkennen... :)

Zondagochtend voelde ik dan even een klopje komen. Ik voelde dat het toch moeilijk zou worden om mij weer aan deze cultuur aan te passen en ik werd er wat 'down' van... Ik had geen zin om mensen echt op te zoeken en was ook er blij dat wij niet te veel bezoek kregen... Gewoon een lui-lekker-dagje doorgebracht op het dak, daar was ik meer dan tevreden mee!

'S avonds dan ook de lekkere spagetti, njammie!

En dan: ons bedje in!!

Vandaag vergezelden we Fé naar haar stageplaats en terug en brachtten we een bezoekje aan Tchallang, madame Bourgi (van het sociaal centrum, pappillon bleu (een schooltje voor kinderen met een handicap), Ndèye (de familiebegeleidster) en gingen we terug naar huis.

En dan begon ik dit berichtje te typen

Ziezo, nu weten jullie ook weer hoe het hier met mij gaat! Vele groetjes en tot binnen 3 maandjes!! xx